Afgelopen week werd bekend dat Hennie Knobbe (64) elf jaar onterecht vast zat voor misbruik van zijn dochters. Maar, zeggen ze nu, hun vader is onschuldig. Ook Gabriela (23) weet wat een valse beschuldiging met een gezin doet.
Mishandeld
“Ik denk dat iedere puber wel eens iets kwetsends tegen zijn ouders heeft gezegd, maar ze onterecht beschuldigen van misbruik is het ergste wat je kunt doen. Ik kan het weten. Mijn ouders hebben mij geadopteerd toen ik bijna drie jaar was. Ik was ruim twee jaar lang mishandeld door mijn biologische moeder en kampte met woedeaanvallen en hechtingsproblemen. Mijn ouders hebben honderden uren besteedt aan gezinstherapie om te leren hoe ze het beste met me kunnen omgaan. Ze gingen nooit zonder mij de deur uit, deden alles om te zorgen dat ik me veilig en geborgen voelde. Nu ik volwassen ben, zie ik dat. Maar als puber benauwde het me.”
Enorme woede
“Hoewel ik echt wel vooruit ging, was ik een boze en ongelukkige puber. Ik had problemen met autoriteit, pikte van niemand iets. Niet van mijn leraren, niet van mijn ouders. Ik was totaal respectloos en trok me van niemand iets aan. In de derde klas van de middelbare school moest ik samen met een ander meisje een natuurkundeproject doen, maar ik vertikte het gewoon en liep de klas uit. Mijn ouders moesten weer op school komen. Voor de zoveelste keer. Nu ik ouder ben denk ik: die mensen moeten met de handen in hun haar hebben gezeten. Wat konden ze nog doen om me enigszins in het gareel te krijgen? Dit keer gingen ze voor de strenge aanpak: ik kreeg een maand huisarrest en mocht alleen het huis nog uit om naar school te gaan. Ik dacht nog dat het wel los zou lopen, maar ook het feestje waar ik me al weken op verheugde, kon ik vergeten. Langzamerhand begon er zich een enorme woede in me op te bouwen. Ik vind het verschrikkelijk als ik het nu zo zeg, maar ik haatte mijn ouders écht op dat moment. Het enige wat ik dacht was dat ze mijn levensplezier probeerden te vergallen. En wat zij konden, kon ik ook. Maar dan beter".
Vertrouwenspersoon
“De volgende dag op school ben ik naar mijn mentor gegaan. Ik begon te huilen. Mijn tranen waren echt, maar alles wat er uit mijn mond kwam, was gelogen. Ik vertelde dat ik zo opstandig was omdat mijn vader aan me zat, dat hij me sloeg. Ik liet zelfs de blauwe plek op mijn rug zien die ik tijdens hockeytraining had opgelopen. Ik had al wel eerder eens leugentjes verzonnen als ik in de problemen kwam, maar dit ging veel verder, nu wilde ik doelbewust mijn ouders kwetsen. Ik had alleen niet nagedacht over de gevolgen. Mijn ouders werden opnieuw gevraagd op school te komen. Ik zal nooit de blik in de ogen van mijn vader vergeten toen hij thuiskwam. Mijn moeder was in alle staten en liep zomaar het huis uit zonder te zeggen waar naartoe. Mijn vader liep regelrecht naar zijn werkkamer, zonder iets te zeggen. Mijn vader die altijd over alles met me wilde praten, zo veel dat ik er soms gek van werd, zei helemaal niets. Hij kon gewoon de woorden niet vinden. Diezelfde middag nog heb ik met lood in mijn schoenen de vertrouwenspersoon van school gebeld om te zeggen dat ik had gelogen, maar ik kon niet meer ongedaan maken wat ik had veroorzaakt. Mijn moeder vroeg wat me bezielde. Ik vertelde haar dat ik niet goed had nagedacht over de gevolgen. Mijn vader negeerde me.”
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
Beeld: iStock
