Iedere week in Grazia: een avontuur dat – om wat voor reden dan ook – slechts één nacht duurde. Deze keer het verhaal van Micky (24)
Verhuisd
“Ik ben vorig jaar verhuisd naar een groot appartementencomplex. Ik woon op de zesde verdieping, en sta dagelijks meerdere keren in de lift. Iedereen is nogal op zichzelf in het gebouw, er kan nog net een ‘goedemorgen’ of ‘fijne dag’ vanaf wanneer mensen in- of uitstappen. Laatst stond ik beneden op de lift te wachten, met twee boodschappentassen in mijn handen, en een stapeltje post onder mijn arm dat ik net uit de brievenbus had gehaald. Ik stapte in een lege lift, maar vlak voor de deuren dichtgingen, kwam er iemand aanrennen die zijn voet tussen de deuren stak. Geïrriteerd keek ik op: ik vind prettiger om alleen in de lift te staan. Een ‘buurman’ die ik nog niet eerder had gezien stapte in. Haar door de war, een beetje aan het hijgen, brede grijs. 'Sorry', zei hij. 'Het is oké', antwoordde ik. Hij drukte op het knopje voor de tiende verdieping. Ik rommelde in mijn jaszak voor mijn sleutels, en liet de stapel post vallen. Ik zette mijn boodschappentassen neer, en begon de brieven bij elkaar te vegen. De liftdeuren gingen open, ik had net alle post weer in mijn handen – maar voordat ik die onder mijn arm kon stoppen om de tassen weer op te pakken, zei hij: “Ik help je wel even.”
Koffietje
De buurman-zonder-naam tilde mijn boodschappentassen op en stapte de lift uit. Ik keek hem verbaasd aan. “Op welk nummer woon je?” vroeg hij met diezelfde grijs als toen hij instapte. Hij liep met me mee naar mijn voordeur. Ik haalde de deur van het slot en wilde de tassen overpakken, maar hij stond al in de gang. 'In de keuken, neem ik aan?' Ik moest lachen om zijn vastberaden charme. Nadat hij de tassen had neergezet, stak hij zijn hand uit. 'Ik ben Lex.' 'Micky.' 'Hoi Micky.' 'Hoi Lex.' We moesten lachen. We zaten duidelijk op dezelfde golflengte. 'Wil je een koffietje Lex, omdat je mijn boodschappen heb gedragen?' 'Alsof je het nooit zou vragen Micky…'
Kus
Lex stalde zich op mijn bank, terwijl ik de Nespresso door liet lopen. We kletsten over het appartementencomplex en de wijk, en de plannen die de gemeente had met het gebouw aan de overkant van de straat. Daarna kuste ik hem. Heel plotseling, ik dacht er niet over na, het was een gevoel in mijn onderbuik dat ik niet kon weerstaan. Hij kuste terug. Ik kroop op zijn schoot, en trok mijn shirt over mijn hoofd. Hij likte langs het randje van mijn bh, en maakte het haakje op mijn rug los. Zijn handen kneedden mijn borsten en tepels. Ik stond op, en trok de rest van mijn kleding uit. Lex zat met diezelfde grijns naar me te kijken. Ik boog voorover, ritste zijn broek open, en trok de hele handel naar beneden. Hij was opgewonden. Erg opgewonden. Ik klom weer op zijn schoot, en beet op zijn lip terwijl ik hem bij me naar binnen liet. Daarna begon ik mijn heupen van voor naar achteren te bewegen. Mijn tepels schuurden langs zijn shirt, zijn handen grepen mijn billen. Ik kreunde in zijn oor, alsmaar harder, tot hij me overstemde. Ik voelde hoe zijn lichaam verstijfde tijdens zijn orgasme.
Samenwonend
Ik stond op, liep naar de badkamer, en keerde terug in mijn badjas. Lex had zijn kleding inmiddels weer aan. 'Dankjewel voor de koffie, Micky.' 'Dankjewel voor het dragen van de boodschappen, Lex.' Hij keek me even aan, en gaf me een kus. Voor het eerst was ons contact puur en breekbaar, in plaats van geil en intuïtief. De volgende dag zocht ik naar Lex’ achternaam bij de brievenbussen. Hij woont samen met ene Shirley. Ik hoop niet dat ik ze samen tegenkom in de lift.
Beeld: iStock
