Sinds kort lees ik voor aan zaadjes. “Eh, zaadjes?” hoor ik je denken. Ja, echt, zaadjes. In een pot, wel te verstaan, op M.’s kamer. M. is namelijk dol op aardbeien, en vond het zó geweldig om ze afgelopen zomer op Texel te plukken, dat hij had bedacht dat we die aardbeien ook best zelf in huis konden halen. Hij wilde dus graag aardbeien planten.
Nu ben ik de beroerdste niet, en leek het me op zich heel pedagogisch verantwoord om kinderen ergens voor te laten zorgen. Ik had alleen geen idee waar ik zo’n plant vandaan zou kunnen halen, of het er wel het seizoen voor was, of dat dan binnen moest of buiten, enzovoorts. Maar goed, “als je het niet probeert, dan weet je het niet“, zegt mijn wijze zoon altijd, en dus togen we woensdag richting de Hema. Ik had daar wel eens tuinproducten voor kinderen gezien, dus het leek me een goed begin.
Terwijl ik in gedachten al met zakjes grond, een schepje, een bak, zaadjes en een gieter naar de kassa liep, bleek het zelfs nog eenvoudiger dan dat. We liepen namelijk vrijwel onmiddelijk tegen een soort “all in one” potten aan, met aarde erin, en de zaadjes erbij. De potten waren van kunststof, en er was geen twijfel mogelijk over wat er uit zou moeten groeien: er stonden namelijk afbeeldingen van tomaten, zonnebloemen of (hoera!) aardbeien op. Dáár is de Hema als je ‘m nodig hebt!
Inmiddels staat de pot dus bezaaid en bewaterd in M.’s raamkozijn, en vraagt hij me elke ochtend en avond of er al water bij moet. Als het tijd is voor verhalen, moeten de gordijnen nog even open blijven, zodat de zaadjes ook mee kunnen luisteren. En als ik M. welterusten heb gezegd, hoor ik hem nog zachtjes een slaapliedje voor ze zingen.
Qua zorgzaamheid zit het dus wel goed, met die zaadjes. Nu maar hopen dat M. niet net zulke dorre vingers heeft als zijn moeder…
