Vaarwel borstvoedingstoetje

We waren met Jippe naar de Thai geweest. Gisteravond. Met Jippe alleen, omdat Bo uit logeren was bij oma. Aten we toen...

We waren met Jippe naar de Thai geweest. Gisteravond. Met Jippe alleen, omdat Bo uit logeren was bij oma.

Aten we toen Bo baby was nog regelmatig buiten de deur, met twéé kleintjes komt het er een stuk minder van. En we wilden Jippe die aandacht voor hem alleen ook eens gunnen. Het was leuk, zoals hij daar gezellig in zijn kinderstoeltje bij ons aan tafel zat.

Thuis had hij al wat gegeten, bij de Thai at hij kleefrijst (eigenlijk best handig dat het kleeft) en toen hij toch wat onrustig werd (en er meer rijst op de grond dan in zijn mondje belandde), kreeg hij nog een flesje. Toen we terugwandelden met de Bugaboo viel hij al bijna in slaap.
En omdat we nu toch al goed bezig waren met die slaapmethode besloot ik in een opwelling het ‘avondborstvoedingstoetje’ af te schaffen. Dat wilde ik namelijk al een hele tijd. Al bijna een half jaar. Nou ja, ik wilde het en ik wilde het niet. Het voelde heel dubbel. Wie ook lang gevoed heeft, weet waarschijnlijk wel wat ik bedoel.

Eigenlijk wist ik ook niet wie het nou moeilijker vond er mee te stoppen, Jippe of ik. Ik kan nog niet bloot uit de douche komen of hij hapt al weer toe, en zijn ze niet binnen hapbereik dan trekt hij met die kleine schattige knuistjes (met soms van die gemeen scherpe nageltjes) gewoon doodleuk aan mijn tepel totdat hij hem wél heeft – o, dat wilde je niet weten? Nou, zo gaat dat écht, en ja, hoewel ze inmiddels wel van elastiek lijken, het doet best wel eens pijn –Au!-. Om nog maar te zwijgen over zijn drinkhouding; dat is al lang niet meer zoetjes in het kommetje van mijn arm, nee, hij gaat er gerust bij huppen of staan, of ik nou lig of zit. Over me heen gedoken kan hij het ook. Ja, het is me wat.
U begrijpt, ik voed tegenwoordig zelden nog in het openbaar.

Maar het is ook wel héél schattig, en heel vertederend, en heel erg warm, en knus, en mooi, en ontroerend, en… zucht. Het is gewoon echt een wonder van moeder natuur. Nou ja, dat vind ik. Zo voelt het voor mij. Niet voor iedereen, dat weet ik, en daar oordeel ik ook niet over, maar zelf vind ik het gewoon heel fijn. Dus niet eens zo zeer de gezondheidsvoordelen, maar gewoon het ‘wonderbaarlijke’ en ‘natuurlijke’ dat een kind bij jou drinkt. Dat het daar die eerste maanden alles uit kan halen wat het nodig heeft.

En het kleine, het afhankelijke, het ‘wij met zijn tweetjes’.
Die knedende handjes, die intense blik of juist het heerlijk suf worden.

Goed. Toch zou wat meer energie ook fijn zijn. Energie waarvan ik waarschijnlijk niet eens meer weet hoe het voelt, omdat ik al weer zwanger was van Jippe toen ik Bo de borst nog gaf en dus al sinds 2006 met al die ‘prachtige’ hormonen in mijn lijf leef. Dus me weer eens anders voelen is ook wat waard.

Het niet meer zelf voeden, betekent ook het afsluiten van een periode. ~Ik heb altijd al moeite gehad met dingen die voorbij zijn en nooit meer terugkomen. Dingen of mensen los te laten. Het maakt me angstig. Maar tegelijkertijd: zo is het leven. En eens zal het er tóch van komen.
Bovendien, over 3 weken is hij 1 en mag hij gewone melk. Dan is ook de Nutrilon verleden tijd.

Nou ja, omdat we het allebei nog fijn vinden, houden we de ochtend er voor de gezelligheid nog even in, en dan kijken we wel wie het eerste opgeeft: hij of ik. Tja, nog even en dan is een fase afgesloten.
Slik.

Laatste nieuws