Kennelijk mag er best veel van mij.
Mijn kinderen mogen op slippers naar school. (Dat er ouders zijn die daar principiƫle bezwaren tegen hebben was echt een grote verrassing voor mij!)
Mijn kinderen mogen gaatjes in hun oren als ze zeven zijn. (Het verzoek om een navelpiercing van Annabel toen ze vijf werd, is afgewezen!)
Mijn kinderen mogen bij het overblijven best een snoepje mee. (Alleen toen ik dat een keertje deed zat er een briefje Āniet meer doenĀ van de overblijf in de trommel!) Ze mogen thuis tussen de middag ook vaak wel een snoepje.
Mijn kinderen mogen springen op de bank, lopen op de kleine tafel en spelen op de vensterbank.
Mijn kinderen morgen hun C-diploma ‘laten zitten’.
Mijn kinderen mogen schoenen van Lelli Kelly (met klik-klak hakje!) want die vind ik zelf zo leuk!
Mijn kinderen mogen de telefoon opnemen (mits ze netjes hun naam zeggen).
Mijn kinderen mogen snoeilelijke jurken aan als die ze zelf heel mooi vinden. (En dan zeg ik ook nog dat ze er prachtig uitzien!)
Mijn kinderen mogen elke ochtend zelf hun ontbijt kiezen.
Mijn kinderen mogen op vrijdag X-factor kijken (tot zo laat als ze willen).
Mijn kinderen mogen met nagellak, oogschaduw en lippenstift experimenteren.
Mijn kinderen mogen zelf de TV aanzetten (doen ze nooit; ze houden niet van TV kijken, dus dat is wel makkelijk te zeggen)
Nou mogen er ook best veel dingen niet natuurlijk. Een grote mond geven, zonder te vragen iets te eten pakken (ook al is het een appel), gillen, aan het fornuis komen, op de grote tafel zitten (of klimmen), met de deuren smijten, aan mammaĀs badkamerspullen zitten, mascara opdoen en roepen dat het avondeten ĀviesĀ is.
En belangrijker: nee is nee bij mij.
Maar toch. Als ik dan weer Ā zoals gisteren Ā een moeder hoor zuchten: ĀNee, jij krijgt gĆ©Ć©n Lelli Kelly schoenen, die zijn slecht voor je voeten!Ā Of ik begrijp van Liz dat haar vriendinnen pas oorbellen mogen als ze minimaal elf zijn, dan vraag ik me wel eens af of er niet teveel mag van mij. En ja, dan maak ik me daar wel eens zorgen over.
Nou zat ik daar vanochtend tijdens de cornflakes over na te denken toen Lizzy ineens vroeg of ze een keertje mascara opmocht naar school. ĀNee, natuurlijk niet,Ā reageerde ik afwezig. ĀDoe even normaal, je bent acht!Ā
Hierop stampte mevroi boos de kamer uit.
ĀVan jou mag ook nĆ³Ć³it wat,Ā riep ze, niet bepaald vriendelijk. De deur werd niet dichtgegooid; ze weet dat dat niet mag.
Opgetogen nam ik een hap van mijn cornflakes. Blijkbaar mocht er toch ook nog een heleboel NIET van mij. Gelukkig. Was toch nog normaal.
Dank je wel Lizzy.
