Puf je suf

Afgelopen zaterdag. Een buurman, vader van twee kinderen, stond in de deuropening. Hij had de Volkskrant in zijn hand e...

Afgelopen zaterdag. Een buurman, vader van twee kinderen, stond in
de deuropening. Hij had de Volkskrant in zijn hand en wees me op een artikel op de voorpagina.
Puf-les bij bevalling heeft geen enkele zin, stond er.
‘Hmm, ik heb net 150 euro overgemaakt,’ grapte ik.

Eigenlijk was het geen grap, ik had het inderdaad net overgeschreven en ging weer vol goede moed een cursus volgen. Sterker nog, de eerste les zat er al weer op. En ik zal het je nog sterker vertellen: bij het zoeken naar informatie over zwangerschapscursussen heb ik deze keer specifiek gevraagd of er wel gepuft zou worden. Want, hoe lacherig iedereen daar ook altijd over doet, ik wilde het leren. Het had mij wel degelijk geholpen, op het moment suprême. Maar dan wel omdat de verloskundige in het ziekenhuis naast me stond en rustig voordeed hóe ik dat moest doen. Het was iets van ‘Pff, pff, pff, pff, pff, pff, pfft.’ (Het precieze aantal keren ‘pff’ ben ik al weer vergeten; zie je wel, zo gaat dat).

Op geen van alle cursussen die we gevolgd hadden, hadden we het puffen geleerd.
Waar waren we allemaal wel niet naartoe geweest? Zwangerschapsyoga, haptonomie, zwemmen, borstvoedingsbijeenkomsten. Op de yoga zou je het toch wel verwachten. Een buikademhaling, ja, een flankademhaling, ook dat, zelfs tot een tongademhaling aan toe.
(Toen Pier bij de bevalling van Bo tijdens de laatste centimeters ontsluiting in het ziekenhuis grapte: ‘Schat, doe de tongademhaling eens!’ flipte ik bijna. Ik moest eigenlijk lachen, omdat we het zo’n belachelijke oefening vonden, maar wilde hem tegelijkertijd schoppen. Grapjes maken over de rug van een barende vrouw…)
Maar het heuse puffen? Dat hadden we dus nooit geleerd.

En nu lees ik dat je dus kunt leren puffen tot je een ons weegt, het schijnt geen enkele zin te hebben!
Misschien klopt dat ook wel. Vergeet je gewoon alles. Ik was maar wat blij dat ik tijdens de heftigste weeën bijgestaan werd. Dat iemand me precies kon zeggen wat ik moest doen. Pier had immers ook nog nooit gepuft. En toen ik eenmaal begon te hyperventileren, nou, toen was daar de paniek pas goed. Zucht… Wat was ik blij met een verloskundige naast mijn bed. Die daar stond en die daar bleef. Die niet weggeroepen werd, maar er was. (Nou beviel ik binnen een uur na aankomst in het ziekenhuis, dus dat scheelt). Dat voelde goed. (Dat ze er was bedoel ik, niet die snelle en dus best wel heftige bevalling…).

Vanavond alweer naar de yoga. Ben benieuwd of ik straks echt goed kan puffen.

Pfffffft. Nog twee en een halve maand en het is weer zover…

Voor een genuanceerder beeld dan de titel van het artikel doet vermoeden, zie: http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1210390.ece/Puf-les_bij_bevalling_heeft_geen_enkele_zin.

Laatste nieuws