En bedankt Vrouwonline! Ik heb dus een trauma opgelopen tijdens mijn verblijf op de redactie alweer een paar jaar geleden. Iedere tweede woensdag ging ik met lood in mijn schoenen naar Hoofddorp. In de trein probeerde ik me al op te peppen ‘Vandaag gaat het me echt in één ochtend lukken. Vandaag gaat het me echt in één ochtend lukken,Â’ was mijn mantra. Ter plekke goot ik mezelf vol met zwarte koffie en ging vol goede moed aan de slag. Maar, hoe ik ook mijn best deedÂ… het lukte niet. Niet in een ochtend, niet eens in een dag. Alle collegae moesten hun werkzaamheden laten liggen om me te helpen en als ik het hele – enorm ingewikkelde – programma wederom op tilt had doen slaan en de computer compleet vastliep, moest er weer een jongen van de helpdesk aan te pas komen die al diep begon te zuchten als hij aan de andere kant van de lijn mijn naam hoorde en het woord ‘nieuwsbriefÂ’.
Want, daar heb ik het dus over, over de tweewekelijkse nieuwsbrief van Vrouwonline. Een heel leuk ding en een supermiddel om iedereen op de hoogte te houden, maar wat een geploeter om dat ding klaar te krijgen. Mijn nekhaartjes komen al overeind als ik er nog aan terug denk. Ik kan niet uitleggen wat er nou zo moeilijk was, want in the end was het ook een kwestie van heel veel ‘copy-paste’, maar in mijn herinnering was het programma gewoon wiskundig ingewikkeld. Echt waar! En wiskunde, dat is dus echt niet mijn ding. Zodra er cijfertjes of berekeningen aan te pas komen, sla ik helemaal dicht.
En dan de kwestie van het versturen. Eerst moest je hem honderd keer nakijken of er geen foutjes in stonden. Hij werd ten slotte naar enkele tienduizenden mailadressen gestuurd. Helemaal geen druk op mijn tere schouders, nee hoor. Vervolgens moest je hem naar de proefpersonen sturen, d.w.z. de overige redactieleden. En ja, altijd wist iemand er wel weer een fout uit te vissen. Of moest er last-minute nog een ander onderwerp in. Zucht, zucht, diepe zucht.
Dan begon het hele proces weer opnieuw en uiteindelijk, na een lange vermoeiende dag en op van de zenuwen mocht ik dan op De Knop duwen om het vervloekte ding eindelijk weg te sturen… Dat was trouwens ook nog zo’n handeling die meestal niet in één keer ging, want ook veeeeeel ingewikkelder dan het leek. Aangezien ik dan nog in mijn eentje op de redactie zat omdat de rest allang en breed naar huis was, moest ik mijn schaamte overwinnen en weer de helpdesk bellen, waar ook iedereen op het punt stond huiswaarts te keren. Kortom dat waren dus helse woensdagen.
En dat gevoel komt weer helemaal terug want ik heb het in mijn hoofd gehaald om een nieuwsbrief voor OllieÂ’s Garage in elkaar te knutselen. Weliswaar veel eenvoudiger: gewoon in Word en hij hoeft maar naar een twintigtal adressen, maar toch. Ik ben er al dik een week aan aan het prutsen en ik durf hem niet te versturenÂ… HELP!
