Echt, ik wist niet dat ik zo oppervlakkig was. Dat ik wat te simpel over dingen denk, dat weet ik. Ik dacht bijvoorbeeld dat na de bevalling mijn buik weer terug naar normaal zou gaan. Baby’s erin, buik is groot, baby’s eruit, buik is weer normaal. Ook had ik geen idee dat striae ook pas kan verschijnen ná de bevalling.
Meteen nadat de tweeling eruit was getrokken (het was een keizersnede) had ik opeens tot mijn grote verbazing lelijke striemen rond mijn navel. De hele bevalling had ik braaf met allerlei crèmetjes mijn buik dagelijks ingesmeerd en ik was trots op mijn gladde buik. Nu probeer ik mijn buik zoveel mogelijk te negeren. Niet alleen door de striemen, maar ook door de bolling die ik nog heb. Misschien is ‘bolling’ een te lief woord, het klinkt als een lief, klein, aaibaar dingetje. Dat is het niet. Het is een flabberig vel dat nergens op lijkt; niet op de buik van iemand die teveel hamburgers heeft gegeten, maar ook niet op een zwangere buik. Met dat laatste ben ik overigens wel blij, want in de eerste week na de bevalling leek mijn buik nog op een vijf maanden zwangere buik. Toen ik in het ziekenhuis in de lift stond en iemand hoorde zeggen: “Oh kijk, die is in verwachting!” wilde ik me ook het liefst me omdraaien en diegene een klap verkopen. Natuurlijk deed ik dat niet, want dat soort dingen doe ik alleen in gedachten, ik deed alsof ik niks gehoord had. Maar het deed wel pijn.
Natuurlijk, de jongens zijn pas 4,5 maand oud en ze zeggen (of het waar is weet ik niet, misschien is het gewoon iets wat ik verkies te geloven) dat het de baarmoeder is die nog terug op de plaats moet komen en het vel dat zijn elasticiteit terug moet krijgen. Maar ik moet eerlijk bekennen dat het me nu een half uur kost om me aan te kleden en dan nog vijftien minuten om alle kleren die ik woedend weer het uitgetrokken weer in de kast te stoppen. Vroeger paste ik met gemak in maatje 34/36. Nu nog steeds, maar nu laat een buikje zich door al mijn kleren heen zien. En ik moet bekennen dat het me ongelooflijk onzeker maakt. Ik denk voortdurend dat iedereen naar mijn buik kijkt, over mijn buik praat, mensen elkaar achter mijn rug aanstoten en fluisteren: “Wow, heb je haar pens gezien?” Mijn vriend zegt dat het allemaal -en dan vooral het bestaan van ‘een buik’- in mijn hoofd zit. Ik betwijfel het. Maar dat het hebben van een al dan niet bestaande buik me zo uit het veld zou slaan, had ik een paar maanden terug niet kunnen bedenken. Ik wist echt niet dat ik zo oppervlakkig was.
En omdat ik niet dapper genoeg ben om een foto van mijn buikje online te zetten, hierbij een van Julia Roberts.
