Melasma

Ineens heb ik er last van: donkere vlekjes in mijn gezicht. Oftewel, melasma, zoals het officieel heet. Een duidelijk vlekje op mijn wang, richting oor, en een boven mijn decolleté. Ook onder mijn oog begint er een. Echt, inééns zaten ze er. En niet ieniemienie klein, als een verdwaald sproetje, nee, best groot. Tenminste, dat vind je zelf dan. Oké, ik had wel wat liggen zonnen op de fatboy (ramen wagenwijd open, heerlijk, dan is het even net of je een tuin hebt), maar dat het zo’n vaart zou lopen…

Mijn buik is inmiddels al mooi getint. Daar kon ik mee voor de dag komen als die straks in het openbaar bloot ‘moet’. Maar dat mijn gezicht er met de dag belabberder uit ging zien, dáar had ik niet op gerekend. Ik wilde gewoon een gezond kleurtje. Oké, oké, ik wéét dat je rimpels krijgt van de zon en ook die zie ik de laatste jaren echt wel toenemen, maar lelijke bruine vlékken?
Natuurlijk wist ik wel dat je op moest passen in de zon, zeker als je zwanger bent. Maar omdat ik er vorige keer ook geen last van had, dacht ik dat ik ook nu de dans wel zou ontspringen. Maar nee, het blijkt maar weer: moeder natuur kan genadeloos toeslaan.

Toen we maandag bij de verloskundige waren (met Pásen? Inderdaad, ze had gewoon spreekuur), vroeg ik of dat wat er op mijn wang zat het begin van een zwangerschapsmasker kon zijn. Ze wierp er een vluchtige blik op en beaamde het volledig. Ai, het was dus echt zo. Nu had ik het ineens: het beruchte zwangerschapsmasker. Altijd gedacht dat dat er als een echt masker uit zou zien. Wist ik veel dat het met een vlekje hier of daar kon beginnen. Het lijken ouderdomsvlekken, van die vlekken die mijn oma vroeger altijd op haar handen had, maar dan donkerder. En weet je wat het erge is? Gewoon heel veel zonnen zodat álles bruin wordt helpt niet, want de zon gaat zich juist op die vlekken concentreren en de rest blijft wit. Nou ja!

Anderen zullen het nog niet zien hoor. Een carnavaleske vertoning is het evenmin; ik zie het zelf vooral. Maar leuk is anders. Zeker met drie weken Turkije in het verschiet. (Over een maand zijn we er!)
‘Goed smeren met een hoge factor,’ zei de verloskundige. En in de schaduw blijven. Dat moet je sowieso in verband met de kans op oedeem.’
Oedeem? Wel eens van gehoord, maar wat was dat ook al weer?
‘Zeker in Turkije moet je niet met je voeten en benen in de zon gaan. Dan is de kans daarop extra groot.’
Jemig, ik zag mezelf al met mijn hoofd onder een parasol, maar ondertussen wel mooi met knalbruine benen. O help, waarom zijn er altijd zoveel dingen waar je op moet letten? Ik, die zó van de zon houd en liefst elk zonnestraaltje meepikt (heb ik van mijn moeder; die presteerde het vroeger nog om als ze om zes uur uit haar werk kwam dat ene straaltje zon in dat ene hoekje in de tuin op te zoeken; kin omhoog en ‘bakken’ maar…).

Nou ja, het zij zo. Ik moet de hele zomer nog door, maar echt spastisch de zon vermijden ga ik niet doen. Gewoon een beetje opletten dan maar. En gelukkig heb ik nog een peperdure zonnebrandcrème met factor ‘driehonderd’ in de kast staan. Ooit gescoord tijdens de Women only cabrio rally die mijn vader jaarlijks organiseert. Toen kregen alle rich and famous BN-vrouwen zo’n leuk tasje met spulletjes van Beaumonde. Maar ik, die daar slechts ‘hulpje’ was kreeg niets. Daar stak de ex-vrouw van mijn vader (ook BN’er ja, voorheen althans) een stokje voor. Ze pikte een tasje voor me.

Maar goed. Melasma heet het dus. Wat een term. Het klínkt alleen al vies. Chloasma is er ook een benaming voor. Klik hier voor foto’s. (Bij mij ziet het er uit als de vlekjes op de 3e foto.)
Bij de meeste vrouwen verdwijnt het op gegeven moment weer, maar sommigen houden het.
Tot welke groep ik behoor is nu nog de vraag. Vraag me er over een jaar nog maar eens naar…