Jee, wat een geweldige hoeveelheid reacties op mijn blogje over Jippe zeg! Net zoals jullie stil werden van mijn verhaal zo werd ik stil van al die reacties. (Hoe ellendiger je situatie hoe meer reacties je altijd krijgt valt me op, ha ha.) Uit die reacties kwam wel duidelijk naar voren dat velen van jullie (kinderen) baat hebben gehad bij een osteopaat, maar ook een allergie of intolerantie is een goede mogelijkheid.
Nadat Jippe vanmorgen weer tot op zijn rug en zijn voeten aan toe vol onder de poep zat, besefte ik ineens dat dit inderdaad écht niet normaal is. Een kéértje ja, maar niet dagelijks. Ik las alle reacties (vanmorgen pas, want we werden gisteren onverwachts bij buurvrienden uitgenodigd en hebben er tot laat aan de rosé gezeten; wát een geweldige avond was het, je kon gewoon tot negen uur in je hemdje zitten en ook met een vest aan was het daarna nog heerlijk!) en heb de huisarts gebeld.
Maar, waarom zouden dingen snel gaan als je ze snel wilt: de huisarts bleek net vanaf vandaag (hoe kon ik het zo uitkienen) op vakantie, tot en met 9 mei. Dat schoot al meteen lekker op dus. Gelukkig was er een waarnemer en omdat jullie er zo op aandrongen het toch echt nog voor de vakantie aan te kaarten, heb ik maar meteen een afspraak gemaakt. Voor vandaag laat in de middag nog. Fijn dat dat kon!
En terwijl ik vandaag eigenlijk nog heel veel dingen voor de vakantie moest afronden en doen (ik heb een mega nog-voor-de-vakantie-to-do-list), stond de dag ineens in het teken van Jippe. Ik zocht de in de reacties genoemde osteopaat op (ook omdat ik ook zon turbobevalling had), checkte de vergoedingen en sprak een antwoordapparaat in.
Hoe meer ik in gang zette hoe beter het ineens leek te gaan met het mannetje, alsof hij het aanvoelde of zo. En toen ik dat allemaal gedaan had, deed ik niet wat ik doen moest (en help, de zolder ligt nog vol met vieze was die nog mee moet), maar ging lekker met mijn lieverdjes naar buiten. Nou ja, dat moet ook gebeuren toch, en met dit weer is het absoluut geen straf. Wat een genot om op mijn slippertjes over de stoep te slenteren! (Op een paar gewone slippers ja, want ik kan mijn geweldige fitflops echt nergens vinden, hoe dat dan weer kan ). Maar, niet getreurd, zonder jas in april, wie had dat gedacht. Heerlijk! De winter was vroeg begonnen, maar de zomer gelukkig ook!
Ik wandelde met Bo en Jippe door de Reinkenstraat, kocht bij de bakker witte broodjes in plaats van bruine (misschien dat dat zou helpen), bewonderde met Bo de taarten met kippen erop in de vitrine (Die wil ik voor mijn verjaardag!) en sjokte door naar de speeltuin. Jippe was vrolijk! Ineens leek het helemaal geen mannetje meer waar iets mis mee was. Je zou bijna weer aan jezelf gaan twijfelen.
Na een flink uur buiten in het zonnetje wandelden we met de Bugaboo terug naar huis.
Tijd om eieren te verven! Ik kookte eieren, koelde ze af onder de kraan en maakte Jippe en Bo blij met ieder hun eigen eierverfmolen, compleet met klemsysteem en verf (een tijdje terug gekocht bij het Kruidvat, voor 49 eurocent; hoe kunnen ze het er voor maken?). Waren ze weer even zoet. En ze vonden het leuk! (Alleen wilde Jippe dat ei natuurlijk weer meteen opeten; hij snapte het principe nog niet zo goed, hi hi.)
Tegen 16:00u fietste ik met Jippe naar de waarnemend huisarts. Ik vertelde wat er aan scheelde, en waar we ons zorgen over maakten, en hij deed wat dokters doen: luisteren, vragen stellen en nog eens luisteren, maar dan met een stethoscoop. Met sommige dingen die ik vertelde kon hij nog niet zo veel, maar met het diarreeverhaal wel. Ik moest de samenstelling beschrijven (waterdun met stukjes, ja, eet u smakelijk ) en hij bekeek Jippes poepgaatje (tja, soms hebben kindjes met diarree namelijk juist obstipatie, dan zit er een prop voor en kan er alleen maar heel dunne poep langs, maar dat leek hem hier niet het geval).
Ik kreeg een doorverwijzing naar het Juliana Kinderziekenhuis en daar was ik eigenlijk wel blij mee. De voorlopige diagnose die hij op de verwijsbrief had gezet was coeliakie (spreek uit seuliakie, glutenallergie dus, zoals sommigen van jullie ook al opperden) of lactasedeficiëntie. Wat ik er op internet over lees, is herkenbaar, maar ik hoop echt dat dat het niet is, want dan ben je er nog niet klaar mee. Vooral dat met die gluten vergt een heel specifiek dieet waar ik eerlijk gezegd nog niet aan moet denken, maar goed, we zullen zien.
Het was nog zulk geweldig weer toen we terugkwamen dat ik besloot snel te koken en buiten te eten. Buiten ja! Tuin of niet (niet dus), ik wilde niet binnen zitten. En dus tilde ik het een en ander de trap af. Ik zette de twee kleine houten stoeltjes van Jippe en Bo op de stoep, plaatste er een tafeltje bij en zette de bordjes erop. Wat was dat een schattig gezicht zeg! Kijk zelf maar (en let even niet op hoe ik er bij liep).
En is dat nou dat moeilijke jongetje met wie het niet zo goed gaat? Zelfs de uitslag op zijn wangetjes is ineens weg.
Goed. Wordt vervolgd dus. Als we terug zijn uit Turkije hebben we een afspraak met de osteopaat. (De huisarts had het daar niet zo op, maar dat zie je vaker dat huisartsen niet zo veel op hebben met het alternatieve, maar één consult kan in elk geval geen kwaad, we kunnen het allicht gewoon een keer proberen, en misschien bevalt het wel.) En morgen bel ik het Juliana Kinderziekenhuis.
