Ik had wel eens gehoord dat Uggs in Nederland belachelijk duur waren.
Ik geloof zelfs dat ik er wel naar gekeken heb. Voor de kinderen. Ze schijnen enorm lekker te zitten en Annabel heeft nogal snel last van haar voeten. Schoenen zitten te strak, te stug, kan niet met mijn tenen wiebelen, of ze zijn niet zacht genoeg. Maar de prijs van de Uggs kon ik me niet meer herinneren. Achteraf denk ik dat ik de prijs geblokt heb.
Nu denk ik natuurlijk niet elke vijf minuten aan veel te dure schoenen maar gisteren in de Albert Heyn had ik opeens een Uggsmoment. Ik zag een kindje met Uggs aan door de winkele stiefelen lompe sloffen aan kleine beentjes en opeens vond ik Uggs ontzettend schattig. En ze zagen eruit als pantoffels.
Neem voor de kinderen ff Uggs mee, sms-te ik Paul die op dat moment in een shopping mall in Amerika liep. Tenslotte, dat was me al honderd keer verteld, was in Amerika alles momenteel spotgoedkoop.
Een half uur later had ik drie gemiste oproepen en een sms.
Kosten honderdvijftig doller per paar. Doen?
Wat?! Nee! smst-te ik snel terug.
Te laat. Al gekocht.
Vanochtend haalden we Paul, zijn jetlag en twee paar Uggs van de trein. De kindjes vlogen hun vader om de nek terwijl ze steelse blikken op zijn tas wierpen. Wat zou pappa voor ze hebben meegebracht?
Een kwartier later liepen ze trots stappend op hun nieuwe schoenen door de kamer.
Waarom heb je die nou eigenlijk gekocht, vroeg ik hoofdschuddend. Vond jij het niet belachelijk duur?
Jawel, knikte Paul. Maar jij had ge-smst dat ik ze mee moest nemen. Dus dan doe ik dat.
En zo komt het dat mijn kinderen nu op belachelijk dure sloffen door het huis Uggen.
