M. en T. zijn een twee-eiige tweeling, wat al duidelijk was bij de eerste echo die ik had laten maken toen ik pas acht weken zwanger was. Grappig was dat bij deze echo ook bleek dat T. drie dagen jonger was dan zijn broer. Hoewel wij vinden dat de jongens helemaal niet op elkaar lijken (T. is het evenbeeld van hun Canadese vader, terwijl M. duidelijk de Indonesische trekken heeft heeft van hun half Nederlandse, half Indonesische moeder), blijkt de buitenwereld dat niet te zien. Uiteraard worden we ongeveer honderd keer per wandeling gestopt door iedereen die in de kinderwagen wilt kijken (nadat ze het netjes hebben gevraagd of er gewoon zonder te vragen induiken) en het eerste wat ze zeggen is: “Oh wat leuk, een eeneiige tweeling!” De standaard opmerking daarna is: “Zeker wel druk hè?”
Eerlijk gezegd is het niet zo druk, hoewel ik natuurlijk nooit moeder ben geweest van een eenling en daarom geen vergelijkingsmateriaal heb. Ik moet eerlijk bekennen dat ik in het begin wel af en toe helemaal gek werd van ze, maar dat had denk ik eerder met het nieuwe moeder zijn te maken dan met het feit dat ze een tweeling zijn. In de eerste weken leek het wel of ze alleen maar aan het huilen waren (uiteraard altijd tegelijk om het nog even moeilijker te maken) en ik kon ze niet stil krijgen. Ze hadden hun flesje gekregen, een schone luier, wilden niet slapen, niet liggen en niet opgepakt worden, maar alleen maar huilen. Er is zelfs een dag geweest dat ze negen uur achter elkaar hebben gehuild (met kleine pauzes voor de voedingen). Ik kon het zelf ook niet meer houden en heb met ze meegehuild. En dan heb ik het niet over een traantje dat over mijn wang biggelde zoals ze in films zo mooi kunnen, nee, ik was aan het huilen met gierende uithalen, snot dat uit mijn neus liep en spuug dat niet in mijn mond wilde blijven. Ik wilde het huis uitrennen en nooit meer terug komen of mijn hoofd tegen de muren slaan tot ik het gehuil niet meer kon horen. Maar het enige dat ik deed op zulke momenten was huilend en vloekend van frustratie buiten een sigaret roken om na een paar minuten weer naar binnen te gaan en verder te gaan met de pogingen de jongens te kalmeren. Ik deed mijn best, maar het leek net of het toch niet uitmaakte. Het leek of ze het verschrikkelijk vonden dat ik hun moeder was. Het zijn geen momenten waar ik trots op ben of met blijdschap aan terug denk, maar ik wil dat alle nieuwe mama’s die zich soortgelijke situaties bevinden weten dat ze niet de enige zijn. Ik twijfelde daar namelijk wel eens aan, om vervolgens aan mijn kwaliteiten als moeder te twijfelen en mezelf een rotgevoel te geven.
Wat me duidelijk is geworden na 4,5 maand moeder zijn is: Het wordt beter. Ik verklaarde iedereen die me dat een paar maanden geleden vertelde voor gek, maar geloof me: het wordt echt beter. Baby’s worden ouder, huilen een stuk minder, ze lachen zodra ze jou zien, slapen minder overdag (en ’s nachts veel meer!) en kunnen zichzelf in de tijd dat ze wakker zijn beter vermaken. M. zit nu in zijn wippertje naar de bungelende speeltjes te kijken, T. ligt onder de baby gym geluidjes te maken en mama heeft alle tijd om al haar gevoelens, ideeën en frustraties op te schrijven. Daar had ik niet lang geleden nooit op durven hopen. Ik dacht dat ik altijd met een flink slaaptekort, rode ogen van het huilen, vet haar omdat ik geen tijd zou hebben voor een douche en over het algemeen gefrustreerd rond zou lopen. Tegenwoordig slapen de jongens ’s nachts minimaal 12 uur achter elkaar, huilen doe ik nog zelden, ik heb alle tijd om mijn haar te wassen en het leven ziet er een stuk leuker uit dan pak ‘m beet vier maanden geleden. Hoe zwaar het dus ook is: hang in there, het wordt beter.
