Exclusief! Victoria Koblenko: 'Dit voelt nu als de enige juiste weg'

Victoria Koblenko verwelkomende deze week haar zoon, Kiy. In Grazia liet de actrice zich nog één keer met knappe rondingen bewonderen. Vorig jaar sloten de actrice en haar ‘oude’ liefde Evgeniy Levchenko elkaar opnieuw in de armen. Resultaat van hun relatie 2.0: een gezin.



Lev en jij staan bekend als een stel dat niet met en niet zonder elkaar kan. Hoe sluiten jullie concessies?

“Dat is zo'n 'label' wat anderen op je relatie willen plakken, maar ik betwijfel of dat de lading dekt. We kennen elkaar nu dertien jaar, we zijn samen en los van elkaar volwassener geworden, hoe we in het leven staan, als individu en ook samen. Ik heb niet meer de behoefte om mijn leven in te richten naar hoe het hoort, maar meer hoe het voelt. Dit voelt nu als de enige juiste weg. Maar mocht dat volgend jaar niet meer natuurlijk aanvoelen, dat zien we dan wel weer. Concessies zijn gevaarlijk omdat niemand dan eigenlijk zijn zin krijgt.”



Vorig jaar ging het gerucht dat jullie, na een breuk van acht jaar, weer bij elkaar waren, maar dat werd nooit door jou of Lev bevestigd. Nu krijgen jullie ‘plots’ een baby. Wat was de grote ommekeer? Die ‘unfinished business’ zoals je dat zelf noemde?

“Het voelt zo goedkoop om steeds je privé-leven te moeten toelichten aan wildvreemden. Daar worstel ik echt heel erg mee. Ik heb niet voor niets jarenlang nooit uitspraken gedaan over met wie ik aan het daten was en ook toen Lev en ik met de doorstart bezig waren heb ik in de media heel erg lang ontkend dat ik een relatie had. Daarna liet ik wel vallen dat ik gelukkig was in de liefde, maar zei ik niet met wie. Ik geloof dat zelfs deze neutrale uitspraak toch leidde tot krantenkoppen met: 'Nieuwe liefde voor Victoria'. Daar hebben Lev en zijn vrienden hard om moeten lachen. Dus ja, als het roddelcircuit dit soort berichten maakt, kan ik me voorstellen dat het 'plotseling' lijkt als je een zwangerschap aankondigt. Maar als je 35 bent, ben je echt niet in een vlaag van verstandsverbijstering zwanger. Zoiets zou me nooit overkomen. Ik wist heel goed dat ik moeder wilde worden en de natuur begon dat fysiek ook een beetje te dicteren. Gelukkig is het gelukt! Ik denk dat op deze leeftijd vrouwen echt een battle leveren tegen zichzelf. Everyone is fighting their own battle. Wil ik een relatie en wat voor een? Mag dat ten koste gaan van mijn carrière? Welke offers ben ik bereid te brengen, op welk termijn en met wie aan mijn zijde, is ‘hij’ wel goed genoeg, ben ik wel goed genoeg voor hem? En dan komt pas ergens achteraan gebungeld: wil ik kinderen? En dan mag je hopen dat je lichaam in staat is je planning te volgen. Waanzin. Zoveel ruis schuilt er in al deze vragen van onze tijd. We maken ons gék hiermee. En daar werd ik gewoon echt heel erg moe van. Het werd tijd om volwassen te worden en dingen niet ingewikkelder te maken dan ze zich in mijn leven aandienden.”



Hoe gaan Lev en jij die verzengende passie tussen jullie straks overeind houden temidden van de Pampers en slapeloze nachten?

“Ik houd mijn hart vast. Eerlijk waar. Ik denk dat, om de vlam erin te houden, je niet 24/7 op elkaars lip moet zitten en af en toe alleen op pad moet, nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe mensen leren kennen. En dan thuis komen en het vuurtje aanwakkeren met nieuwe energie. Met een baby zit je natuurlijk wel even een periode bij elkaar. Het zal een nieuw recept worden voor samenzijn. Maar of dat hetzelfde recept is hoe passie bereid wordt... dat gaan we ondervinden.”



Waarin schuilt de grootste uitdaging van het ouderschap, denk je?

“Lev zei vandaag nog: 'Je voedt eigenlijk niet een kind op, maar jezelf en je hoopt dat je kind dat overneemt'. Dát is de grootste uitdaging. Hárd werken aan jezelf, aan je eigen opvoeding en loslaten in de ijdele hoop dat je kind daar inspiratie in ziet. En anders krijgt het koekenbil....eh billenkoek haha.”

Of het koppel een groter gezin zou willen, hoe ze denken over adoptie en wat Victoria vindt van thuisbevallingen lees je in de nieuwe Grazia die vanaf morgen in de winkels ligt.

Tekst: Anette de Vries