De buik na de bevalling

Er was eens een buik. Een heel normale, redelijk dunne, en dus zeker niet te dikke, maar bij tijd en wijle wel erg opgez...

Er was eens een buik.

Een heel normale, redelijk dunne, en dus zeker niet te dikke, maar bij tijd en wijle wel erg opgezette buik. Een buik die eigenlijk maar één keer in het leven écht iets te dik was geweest en dat was toen de eigenaresse van de buik een jaar als au pair in Barcelona werkte. Een buik die in de jaren negentig weer normaal werd en in de jaren nul weer langzaamaan dunner.

Een buik die groeide en groeide toen kindje één er in zat. En die weer kromp, of slonk, toen dat kindje er uit was en het kindje borstvoeding kreeg, heel veel borstvoeding. Zelfs zodanig dat de buik dunner werd dan vóór de zwangerschap en dat de eigenaresse van de buik op gegeven moment nog twee kilo minder woog dan voordat ze überhaupt zwanger werd.

Maar na een tijdje werd de buik weer dikker. Kindje twee was in aantocht.
In plaats van 9 kilo kwam de eigenaresse van de buik nu 10 kilo aan. Nog heel keurig. Vrij weinig zelfs. Maar zou de buik ook nu weer zo snel zijn oorspronkelijke vorm terug krijgen? Ik bedoel, inmiddels was de eigenaresse van de buik toch al weer een paar jaartjes ouder, dus je wist het maar nooit. Bij een tweede kon het immers ook anders gaan…

Het viel mee. Drie dagen na de bevalling was ik al weer 7 van de 10 kilo kwijt, na vijf dagen 8 van de 10. Daar zit ik nu nog steeds op. Dus die laatste twee kilo’s zullen wel het moeilijkst worden. Maar lijnen mag niet als je borstvoeding geeft (en doe ik ook echt niet, getuige mijn vorige logje) en ach, ik had nog twee kilo ‘te goed’ van vorige keer. Dus, als ik 2006 als uitgangspunt neem, sta ik quitte.

Goed. Weer bijna op gewicht dus. Maar, vergis je niet: weer op gewicht zijn, betekent niet dat de buik ook weer automatisch plat is! De oorspronkelijke vorm heeft hij nog niet terug hoor. (Hé, gelukkig, hoor ik sommigen van jullie denken, ze had al een snelle bevalling, en dan ook nog weer snel een platte buik? Ze kan niet alles hebben hoor!). Een buikje heb ik nog, een welving. Een licht bollinkje, of iets meer dan dat. Hoewel sommigen me om die woorden uit zouden lachen. Of benijden. Want eigenlijk durf ik dergelijke zinnen niet eens op te schrijven als ik aan blogbuurvrouw Margje denk die al zo lang haar best doet, die altijd zo met de strijd tegen de kilo’s bezig is.

Een beetje gesmokkeld heb ik wel. Al vóór de bevalling had ik de belly bandit besteld en vanaf dag twee snoerde ik trouw elke dag mijn buik in. (Kwestie van het ding omslaan en de klittenband vastplakken hoor). En hoewel dat de eerste dagen na de bevalling lekker zat en steun gaf, en je buik er dan echt wel strak uit ziet, had ik er al snel geen zin meer in. Echt lekker zat zo’n ding toch niet –er kwam een plooi in- en ’s nachts al helemaal niet. Dan wil ik gewoon ‘vrij’ zijn. (De halve nacht een kind aan de borst is al genoeg ‘heisa’ aan je lijf, hoe lief en mooi en schattig en ontroerend ook).
En als je de buikrover (zoals ik de belly bandit in een eerder logje eens noemde) te strak doet dan hangt er daarbóven weer wat overheen. Zo’n kwabje ter hoogte van de beha. Staat ook zo lullig.
Maar… misschien heeft het toch wel iets geholpen. Want al snel zag de buik er weer best heel aardig uit.

O ja, en die kleur dan. Van de buik bedoel ik. Brúin dat hij nog is. Was hij al mooi zomers gebruind toen hij bol was, eenmaal teruggerekt lijkt hij nóg bruiner! Enneh… De linea negra zit er ook nog trouwens.

Eén troost voor wie denkt dat ik weer helemaal slank ben: ik heb nog steeds vaak een enorm opgezette buik. Altijd al gehad. En serieus, als ik hem dan niet inhoud (ja, ik geef het toe, dat doe ik al jaren) dan lijk ik écht weer hartstikke zwanger.

‘Je bent nog wel een beetje dik,’ zei een meisje uit de straat die ons drie dagen na de bevalling voor het eerst met Jippe buiten zag lopen. Het was hetzelfde meisje dat daags voor de bevalling ‘Die is meteen vijf als ie eruit komt’ had opgemerkt.

Overigens is het natuurlijk niet gek dat die lichte welving, die bolling, er nog zit. De buik is immers zó uitgerekt geweest. Bovendien heb ik het misschien wel zelf verergerd. Niet door te veel te schransen zoals vandaag, maar door te vaak te tillen. Zo net na de bevalling mag je dat eigenlijk een tijdje niet, maar met een peuter van twee en boodschappen en zo doe je dat tóch. En daarmee kun je het erger maken dan het is. Schijnt. Want pas als je ze niet mag gebruiken merk je hoe vaak je je buikspieren eigenlijk nodig hebt!

Toevallig op alle foto’s een ietwat saaie knot in… Maar goed, waar maak ik me allemaal druk om. Ik voel me rijk, met mijn lieverdjes om me heen.

Ik dacht dat ze er wel naar zouden kijken vandaag, naar die buik. Dat dat bij een nacontrole hoorde (want die hadden we dus vandaag). Maar het was gewoon gezellig. Verder alleen voor de vorm nog even op de weegschaal. De bloeddruk nog even gecheckt. Het ijzergehalte eveneens. Dat was 8.
Alles weer back to normal (maar wel een prachtig mannetje rijker).

Tijd om de ooievaar van de deur te halen?

(Ik kan het nog niet. Wil deze unieke -soms zware, maar ook bijzondere- tijd nog even vasthouden.)

Laatste nieuws