De boekenwurm

“Pleuris!” Van schrik laat ik een stapeltje schone sokken vallen. Hoor ik dat nou goed? Ligt mijn achtjarige dochter da...


“Pleuris!”

Van schrik laat ik een stapeltje schone sokken vallen. Hoor ik dat nou goed? Ligt mijn achtjarige dochter daar nou gewoon een potje te schelden op haar bed? Hoe ordinair!
Snel zet ik de televisie wat zachter en spits mijn oren. De pleuris krijgt geen vervolg. Hij breekt zogezegd niet uit.

“Zei je iets, schat?” informeer ik voorzichtig.
“Wat is ‘de pleuris’?”
“Pleuris is een longziekte. Wás een longziekte. Ik geloof niet dat het nu nog voorkomt.”
“O. Oké.”

Voorzichtig steek ik mijn hoofd om de hoek van Liz haar kamer en ik zie tot mijn geruststelling dat ze gewoon in haar bed ligt te lezen. Lampje aan, lekker warm onder haar dekbed. Wat herkenbaar en wat heerlijk. Ik zou er bijna naast gaan liggen.

“Nog vijf minuutjes,” zeg ik. “Dan ga je slapen hè?”
“Mmm,” mompelt Liz, duidelijk verdiept in haar boek.

Terug in mijn kamer leg ik alsnog de schone sokken in de kast. Ik wil net aan de onderbroeken beginnen als ik weer wat hoor.
“Wat is een sa-na-to-ri-um?”
“Een sanatorium? Een soort ziekenhuis. Zeg, wat voor boek ben jij in hemelsnaam aan ’t lezen?”
Snel loop ik terug naar de kamer van mijn dochter. Op de boekenmarkt heeft ze laatst een stapel boeken gekocht en ik heb eigenlijk niet goed gekeken wat de boekenworm nou eigenlijk in huis gehaald heeft. Ze zal toch niet een of andere gare doktersroman aan het lezen zijn?! In gedachten zie ik een verpleegstertje met een te kort rokje aan op het bed van een aantrekkelijke jongeling zitten. Zij buigt zich voorover om zijn pols te voelen terwijl hij… o nee toch?!

Maar als ik het boek uit Liz’ handen trek en voorzichtig met mijn handen over de beduimelde kaft strijk wordt alles in een klap duidelijk. Ik onderdruk de neiging om aan de bladzijden te ruiken.

De Olijke Tweeling.
Eerste druk
1963

Ik kan een glimlach niet onderdrukken als Liz zucht: “De “Olijke Tweeling” is zo leuk!”

Laatste nieuws