Toen vorig weekend een homopaar in Arnhem in elkaar werd geslagen, werd pijnlijk duidelijk dat homoseksualiteit niet altijd en overal wordt geaccepteerd. Sabine (27) kan hierover mee meepraten.
“Zo’n vijf jaar geleden begon ik met mijn eerste baan, jongerenwerker in een multicultureel jeugdcentrum. Tijdens de sollicitatie is niet ter sprake gekomen dat ik lesbisch ben. Maar voor mij was er ook geen reden om daarover te beginnen. Mijn seksuele geaardheid was ook totaal geen issue, ook omdat ik gelukkig ouders heb die altijd hebben gezegd dat ze van me houden en trots op me zijn, of ik nu met een man of vrouw of thuiskom. Verder had ik gestudeerd aan de Sociale Academie, wat bij uitstek een opleiding is waar diversiteit omarmd wordt, en waar veel aandacht wordt besteed aan acceptatie van minderheden. Dus ik leefde, achteraf gezien, in een soort bubbel waarin homoseksualiteit volledig geaccepteerd was. Het kwam niet eens in me op dat dat nog anders zou kunnen zijn. Ja, in andere landen misschien. Maar in Nederland? Nee.”
Man & kinderen
“Tijdens mijn sollicitatiegesprek heb ik gezegd dat ik single was. Dat was ook zo. En het onderwerp kwam gewoon ter sprake, ik dacht er verder niet over na en daar bleef het bij. Nu denk ik: wat was ik toen nog heerlijk naïef. Ik ging werken bij een multiculturele organisatie die ruimte bood aan verschillende culturen en leefstijlen. Daarom heb ik er ook geen moment bij stilgestaan dat ze mij niet zouden accepteren.”
“Mijn collega’s waren voor een groot deel vrouwen, de meesten iets ouder dan ik. Tijdens de koffiepauzes ging het eigenlijk altijd over hun man en de kinderen. Gewoon de dagelijkse dingetjes. Voor mij soms een beetje saai, want ik was jonger en had een heel ander leven. Toen een van mijn collega’s een keer een opmerking maakte over dat ik over een jaar of vijf, tien, precies zou weten waar ze het over hadden, als ze weer eens over hun man aan het klagen waren, flapte ik eruit: ‘Dat denk ik niet hoor, in ieder geval omdat ik tegen die tijd waarschijnlijk met een vrouw samenwoon!’”
“Op dat moment kwam er veel reactie. Het gesprek viel een beetje stil, ik dacht omdat ze het gewoon niet hadden zien aankomen. ‘Maar je ziet er helemaal niet uit als een lesbi!’ zei een collega van een jaar of vijftig nog. Op dat moment moest ik zelfs nog lachen. ‘Hoe zien die eruit dan?’ vroeg ik. ‘Denk je dat alle vrouwen die op vrouwen vallen in een tuinbroek lopen, een bloempotkapsel hebben en zware shag roken?’ Sommige van mijn collega’s grinnikten wat ongemakkelijk en anderen zeiden niets. De pauze was ook voorbij op dat moment, dus daarmee was het afgedaan. Dacht ik.”
Ogen in m’n rug
“Helaas had ik het mis. De dagen erna had ik steeds vaker het rottige gevoel dat er ogen in mijn rug prikten en dat er over me geroddeld werd. Als ik de gezamelijke ruimte binnenkwam, viel het gesprek vaak stil en er werd raar naar me gekeken. Omdat ik twijfelde of ik het me inbeeldde of niet, heb ik het gevraagd aan een van mijn collega’s die ook wat buiten de groep lag, een jongen van mijn eigen leeftijd die een paar maanden stage liep. Hij probeerde het eerst te bagatelliseren, maar toen ik bleef aandringen bevestigde hij mijn gevoel. ‘Tja, het klopt. Je hoeft je kont maar te keren of ze hebben het over je’, zei hij. In de weken daarop werd het steeds erger. En het bleef niet alleen bij geroddel…”
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER voor €0,49 via Blendle.
