Charlize Theron vertelde onlangs dat ze opgelucht was toen haar vader overleed. Shocking, maar Vivian (33) snapt de actrice.
Geen verdriet
"Ik heb een aantal vrienden en kennissen die ook een ouder hebben verloren, en als ik hen hoor vertellen over hun verdriet en gemis ben ik stiekem jaloers. Ik weet dat het bizar klinkt: wie wil er nu verdriet hebben? Maar echt, ik zou willen dat ik op de sterf- en verjaardag van mijn moeder, en op alle andere dagen natuurlijk, liefdevol aan haar terug kon denken. Alles beter dan dat wrange schuldgevoel dat ik nu voel. Omdat ik haar eigenlijk niet mis."
Klein meisje
"Dat was niet altijd zo. Als ik als klein meisje dacht aan de mogelijkheid dat mijn moeder er ooit niet meer zou zijn, raakte ik in paniek. Dat was niet altijd zo. Als ik als klein meisje dacht aan de mogelijkheid dat mijn moeder er ooit niet meer zou zijn, raakte ik in paniek. Ik was zeven toen mijn ouders uit elkaar gingen. Op dat moment een opluchting: eindelijk waren de nachten voorbij waarin ik wakker lag van het geruzie en geschreeuw. Vanaf dat moment was het mijn moeder en ik. Mijn vader had nooit echt naar me omgekeken, hem missen deed ik niet echt. Aan mijn moeder had ik genoeg. In mijn ogen kon ze niets fout doen. Ik was ervan overtuigd dat ik niet kon leven zonder mijn moeder. Maar gaandeweg veranderde dat. En nu weet ik: ik ben pas gaan leven toen zij er niet meer was."
Mentaal ongezond
“Ik denk nu dat mijn moeder leed aan een narcistische of theatrale persoonlijkheidsstoornis. Ze vertoonde in ieder geval alle kenmerken. Het kwam erop neer dat alles om haar moest draaien, ze manipuleerde en loog en als dat uiteindelijk uitdraaide op ruzie, omdat mensen haar doorkregen, werd ik ingezet. Ik was haar pion om haar relaties en vriendschappen te lijmen. Sinds ik me kan herinneren werd ik door mijn moeder gevraagd en onder druk gezet om te bemiddelen in alle ruzies die ze had. Wanneer ik aangaf dat ik dat liever niet wilde, begon ze te huilen en zei ze dat ik ‘ook wel eens wat terug kon doen’. Zij deed toch ook alles voor mij?"
Gegijzeld
"Met een steen in mijn maag ging ik dan bellen om zo’n man of vriendin te vragen langs te komen, omdat het niet goed met mama ging. En dan waren er nog de driftaanvallen en de dagen waarin ik thuis ‘gegijzeld’ werd om naar haar woedende verhalen te luisteren. Ik was veertien en ze riep al een week dat ze dood wilde. Huilen, schreeuwen en weer huilen. Ik moest het allemaal opvangen en was inmiddels doodop, toen ze naar me toekwam. ‘Het gaat wel weer’, zei ze. Ik kon best even naar een vriendin gaan. Toen ik na een uurtje of twee thuiskwam, was het hele huis overhoop gehaald en stond de voordeur open. Ze lag in het ziekenhuis, hoorde ik van de buren. Haar maag was leeggepompt. Toen ik daar overstuur aankwam, was het eerste wat ze zei ze dat ik me niet zo moest aanstellen. Ze wilde helemaal niet echt dood, dat snapte ik toch wel? Ze wilde alleen aandacht. En dat was gelukt, want haar ex was net even koffie halen. Ze gaf me zelfs een knipoog, alsof we dat samen even mooi hadden geflikt…"
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER voor €0,49 via Blendle.
