Aanstaande dinsdag begint BNN met een nieuw seizoen van The Undateables. Waarin mensen die niet aan het geldende schoonheidsideaal voldoen op zoek gaan naar de liefde. Juliette Sentis (24) hield mannen jarenlang op afstand, omdat ze een zichtbare huidaandoening heeft.
“Ineens zat-ie er. Een klein wit plekje op mijn been. Ik was tien jaar oud en vroeg me af wat dat nou was. Ik liet het aan mijn vader zien, hij is dermatoloog. Hij controleerde mijn huid vaker, bijvoorbeeld op verdachte moedervlekken. Dit was maar een heel klein plekje, maar het werd naarmate de tijd vorderde wel steeds groter. De vermoedens van mijn vader werden na onderzoek bevestigd: ik had vitiligo, een auto-immuunziekte waardoor de huid pigment verliest. Ik kan me niet herinneren dat ik het daar toen erg moeilijk mee had, ik besefte niet wat het inhield. Had ik toen geweten wat me nog te wachten stond, dan had ik er misschien meer moeite mee gehad.”
Makkelijk doelwit
“Jonge kinderen zijn heel eerlijk, ze vragen gewoon: ‘Wat heb jij?’ Ik wist al gauw dat ik er anders uitzag dan klasgenootjes. Ik kreeg steeds meer witte vlekken: op mijn benen, knieën, handen, bovenlichaam en mijn gezicht. Ik weet nog dat een klasgenoot aan mij vroeg of ik ook op wintersport was geweest. Ik had namelijk witte, ronde vlekken rondom mijn ogen, alsof ik een zonnebril had gedragen. Ik antwoordde dat die vlekken bij mijn huid hoorden en daarmee was de kous af.”
Pesten
“Op de middelbare school begonnen de problemen. Ik was een buitenbeetje om meerdere redenen. Zo was ik extreem dun en ook nog eens heel klein. Ik was stil en verlegen, beet niet van me af. En dan had ik ook nog eens overal witte vlekken… Kortom: ik was een makkelijk doelwit om te pesten. En dat gebeurde dus ook, continu. Vooral meiden waren gemeen. Er werd een roddel verspreid dat ik anorexia had, totale onzin was dat. Ze noemden me skelet, dat vonden ze leuk: zo’n dunne, met al die witte vlekken. Soms zei iemand recht in mijn gezicht dat ik lelijk was. Dat deed
pijn, maar de meeste herinneringen hieraan heb ik geblokt, ook doordat ik de gemene opmerkingen meestal negeerde. Wat ik niet hoorde, kon mij ook niet raken, dacht ik. Wat ik me vooral herinner van die tijd is dat ik me zo ontzettend eenzaam voelde. Alsof ik overal alleen voor stond.”
Make-up
“Toen ik ouder werd, schoot ik ineens de lucht in tot ik bijna 1,80 meter was. Leeftijdsgenoten kregen verkering, waren aan het daten en scharrelen. Maar dat hield mij totaal niet bezig, ik dacht nooit: Ik wil ook een relatie. Ik had geen vriendjes en werd ook niet verliefd. Een echte laatbloeier ben ik. Onbewust hield ik jongens op afstand. Want wat als ze iets gemeens zouden zeggen over mijn uiterlijk? Ik werd toch gezien als lange, dunne slungel met vlekken. Sommige jongens vonden mij wel leuk en aardig, maar durfden niet met mij om te gaan omdat ik niet cool was. Ze wilden wel aantekeningen van mij lenen, maar meer ook niet.”
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER voor €0,49 via Blendle.
