Jarenlang was ze verslaafd. Aan alcohol en drugs. En ze had een eetprobleem: boulimia. Toch wist ze van al haar zwaktes juist haar sterke punt te maken. Nu is Glennon Doyle Melton (40) schrijfster van bestsellers. En
zit ze regelmatig bij Oprah op de bank.
“Na jarenlang mezelf achter de ene na de andere verslaving te hebben verstopt, besloot ik op mijn zesentwintigste cold turkey met mijn verslavingen af te rekenen. De reden: de positieve zwangerschapstest die ik in mijn hand had. Niet dat ik als verslaafde, ongetrouwde vrouw goed voorbereid was op een baby. Maar mijn drang om moeder te worden was groter dan de drang om mezelf te blijven verdoven met alcohol, drugs en eetbuien. Het begon toen ik nog maar acht jaar oud was. Verschillende keren per dag at ik te veel en gooide vervolgens op het toilet alles er weer uit. Dat vind ik zelf, nu ik drie kinderen heb waaronder twee dochters van acht en tien, ook echt ongelooflijk. Hoe kon ik in godsnaam zo jong al boulimia krijgen? Ik had lieve ouders, een fijne zus, eigenlijk was er geen probleem. Ik weet alleen dat ik een enorm gevoelig kind was. Ook had ik altijd honger. Daar schaamde ik me voor. Dik ben ik nooit geweest, maar als jong meisje was ik ook nooit slank, in tegenstelling tot de meeste van mijn vriendinnen. Daarom dacht ik dat er iets mis was met me. Een documentaire over de eetziekte op tv bracht me op het idee om op deze manier iets aan mijn ‘probleem’ te doen. Boulimia geeft je de kans om wel toe te geven aan je eetlust en ondertussen ook te voldoen aan de sociale druk om slank te blijven. Zo kon ik toch het schattige, kleine meisje blijven. Mijn verslaving was voor mij een schuilplaats. Wanneer ik mezelf verloor in een eetbui, vergat ik mijn zorgen en angsten. Ik leefde in mijn eigen wereld. Daar voelde ik me veilig.”
Drank & cocaïne
“Toen ik in de laatste klas van de middelbare school tijdens een lunch zoveel at dat ik in paniek raakte, stortte ik psychisch in. Ik liep het kantoor van de vertrouwenspersoon op school binnen en zei hem dat ik hulp nodig had. Ik was even klaar met mooi weer spelen. Omdat er toen nog geen klinieken voor eetstoornissen bestonden, werd ik opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Doodeng vond ik het toen ik daar weer uit ontslagen werd. Binnen de muren van de instelling was het veilig, nu moest ik weer het ‘echte leven’ in. Het ging weer mis toen ik slaagde voor de middelbare school en ging studeren. Na echt iedere maaltijd stak ik mijn vinger in mijn keel. Meer vriendinnen van me deden het en hoewel sommigen het vreselijk vonden, vond een groot gedeelte het ook wel normaal. Mijn vriendje toentertijd heeft me er nooit op aangesproken. Twee keer ben ik flauwgevallen in het toilet van de kantine van mijn school. Toen ik wakker werd, stond ik gewoon weer op alsof er niets aan de hand was. Er kwamen meer verslavingen. Op de universiteit heerste een zware drinkcultuur. En ik kwam in aanraking met drugs. Cocaïne bleek al snel de ideale drug voor mij. Ik ging zo weinig mogelijk naar school; net genoeg om niet te worden weggestuurd. Het groepje studenten waarmee ik bevriend raakte, feestte en gebruikte er flink op los. Wanneer ik snoof, was ik niet langer onzeker, maar energiek en charmant. Vaak zaten we met een groepje van tien man ergens de hele avond lijntjes te snuiven. Ik had er alles voor over om verdoofd te blijven. Want als de drugs uitgewerkt waren, voelde ik me leeg. Zo werd ik een ongezond levend nachtmens dat feestte totdat ze erbij neerviel. Ik denk dat ik tijdens mijn studie misschien maar een paar avonden nuchter ben geweest. Mijn studententijd is daarom voor mij één wazige herinnering. Geen idee hoe ik ooit mijn diploma heb kunnen halen…”
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER voor €0,49 via Blendle.
