Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret…
Naam Moniek (32) – Relatie Ja, samenwonend – Beroep Bedrijfsarts
Onschuldig
"Een paar maanden geleden ging ik uit eten met mijn ex Richard. Dat deden we vaker. We stonden allebei achter onze breuk, nu drie jaar geleden, maar vonden het zonde om helemaal uit elkaars leven te verdwijnen. Na vier jaar samenwonen was het even zoeken naar een nieuwe status quo natuurlijk, maar we behielden een mooie vriendschap die heel waardevol was. Mijn huidige vriend had daar geen moeite mee, hij mocht Richard juist graag. En hij geloofde mij op mijn woord dat mijn ex geen bedreiging voor onze relatie vormde. Maar het laatste etentje met Richard liep anders dan ik had voorzien…"
Onverwachts
"Hij had me een week eerder geappt of we konden praten. Zijn relatie liep niet lekker, en hij had behoefte aan eerlijke feedback. Toen hij aan tafel schoof, zag ik dat hij er beroerd uitzag. Zijn vriendin had het de avond ervoor uitgemaakt. Hij was echt gek op haar geweest en had die nacht geen oog dichtgedaan. De tranen schoten in zijn ogen. Ik had met hem te doen en bestelde een fles wijn, want soms moet je de pijn wat verzachten. We praatten de hele avond over Richards liefdesverdriet. Het was een openhartig gesprek, waarbij hij zichzelf niet spaarde. Net als tijdens onze relatie, had hij ook nu weer te vaak voorrang gegeven aan zijn werk. Teveel dingen for granted genomen. ‘Ik hield echt van haar, waarom zei ik dat niet vaker?’ vroeg hij zich in tranen af. Het raakte mij. Richard kan zich inderdaad gedragen als een koele kikker, dat weet ik maar al te goed. Maar dat is hij niet. Ik bood zelfs aan om eens met zijn vriendin te gaan praten. Misschien kon ik haar overtuigen hem nog een kans te geven?"
Oeps
"Richard pakte mijn hand, uit dank. En bleef hem vasthouden, als een soort reddingsboei op open zee. Op dat moment hing er nog totaal niets in de lucht. Tot ik hem bij het afscheid een vriendschappelijke knuffel wilde geven. Toen zijn gezicht zo dicht bij dat van mij was, voelde en rook hij zo vertrouwd dat onze monden als vanzelf op elkaar belandden. En we ons plotseling verloren in een tongzoen. Het duurde niet lang, een paar seconden. Toen trok ik me terug. Daarna schoten we allebei in de lach. Het was fijn geweest, vertrouwd, maar niet erotisch. Simpelweg een intiem afscheid, als beste maatjes."
Schuldig
"Op weg naar huis glimlachte ik er nog om. Tot ik opeens aan mijn huidige vriend moest denken. Ik vond het bizar dat hij al die tijd uit mijn gedachten was geweest. Maar ik wist ook dat dit volledig los van hem stond. Richard vormde nog altijd geen enkele bedreiging. Maar zou mijn vriend dat begrijpen? Zou hij kunnen begrijpen dat dit niets betekende, dat het enkel een troostzoen was? De volgende dagen probeerde ik de herinnering weg te drukken, omdat ik er geen big deal van wilde maken. Maar hoe meer ik dat deed, hoe vaker ik eraan dacht. Ik voelde me enorm schuldig tegenover mijn vriend. Niet om wat er was gebeurd, maar omdat ik het verzweeg. Zoiets had ik nog nooit gedaan, we delen alles en kunnen goed praten. Hij merkte daarom ook aan me dat ik ergens mee zat. Toen hij daar weer eens naar vroeg, kon ik het niet meer voor me houden en heb ik de tongzoen opgebiecht."
Afstand
"Mijn vriend was woest! Hij voelde zich enorm bedrogen. Hij had geaccepteerd dat Richard en ik nog heel veel deelden. En daarin had hij mij altijd vertrouwd. Maar dit ging hem te ver. Hij vond dat Richard misbruik had gemaakt van de situatie en riep dat hij hem nooit meer wilde zien. En dat ik maar eens goed moest nadenken of de vriendschap met mijn ex het allemaal wel waard was, omdat hij niet kon garanderen dat hij daar nog mee om kon gaan. Ik snapte hem wel, maar zijn woorden troffen me enorm. Ik was heel verdrietig dat hij me niet begreep. En dat hij eigenlijk van me eiste dat ik afstand van Richard zou nemen. Net nu die het zo zwaar had."
Stiekem
"Omdat ik mijn dierbare vriendschap met Richard niet helemaal los kan laten, mailen we nog stiekem. Maar nu loop ik dus evengoed met een geheim rond voor mijn vriend, die zal ontploffen als hij het ontdekt. Ik denk vaak: ik had het nooit moeten zeggen. Nu heeft mijn vriend argwaan gekregen. Want hoe vaak we er ook over praten, mijn vriend blijft bij zijn standpunt. Wat had ik graag gewild dat hij me op mijn woord geloofde, dat die zoen echt niets betekende en dat ik ervoor zal zorgen dat dit nooit meer gebeurt. Maar ik had dit voor mezelf moeten houden, dat was echt veel beter geweest."
