Had ik maar... Niet gelogen tegen mijn collega's

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret...

Naam: Tamara (29) | Relatie: nee | Beroep: administratief medewerker

Vreemde eend in de bijt

"Voordat ik mijn huidige baan vond, had ik een ellendig jaar. Mijn relatie liep op de klippen. Ik droomde van trouwen; mijn ex van andere meiden. Ook werd het contract bij mijn werkgever niet verlengd. Ik heb een paar maanden lusteloos bij een vriendin op de bank gehangen. Gelukkig vond ik toen weer een eigen onderkomen, anders was ik haar óók nog kwijt geweest, want ze was mijn geklaag meer dan zat. Via een uitzendbureau vond ik mijn huidige baan. Erg leuk, veel verantwoordelijkheid. Maar mijn zes collega’s, allemaal vrouwen, bleken heel andere types dan ik."

"Allemaal huisje-boompje-beestje. Ze praatten over buitenschoolse opvang of een dagje pretpark met hun kinderen. Tijdens de lunchpauzes was ik als single een vreemde eend in de bijt. Als ze al uit zichzelf iets tegen me zeiden, gaven ze me een tip over een nieuwe datingsite of zo. Verder werd ik genegeerd. Dat voelde eenzaam. Maar ik begreep het ook wel; ik had niet veel te vertellen. Meer dan netflixen en soms naar de bioscoop gaan met een vriendin deed ik niet."

Nieuw begin

"Tot ik Ruben ontmoette, in de tram. We raakten in gesprek en dat was zo gezellig dat hij na afloop om mijn nummer vroeg. Ik kwam te laat op mijn werk en collega’s keken verstoord op, maar ze veerden op toen ik vertelde waarom ik zo laat was. En toen ik diezelfde middag al een appje kreeg van Ruben, of ik dat weekend zin had om af te spreken, stond ik helemaal in het middelpunt."

"Vanaf die dag werd alles anders. Mijn collega’s hingen aan mijn lippen toen ik na onze date vertelde hoe leuk het was geweest. Mijn pikante ontboezemingen in de periode erna maakten een hoop los. Opeens gingen onze gesprekken tijdens de lunch over sex! Vijf weken was ik happy: ik werd tot over mijn oren verliefd op Ruben en op mijn werk hoorde ik er helemaal bij."

Aap uit de mouw

"Helaas was het met Ruben niet zo wederzijds als ik hoopte. Na een aantal heerlijke weekenden liet hij steeds minder van zich horen. Eerst kwam hij nog met smoezen over sporten en drukte op zijn werk. Toen kwam de aap uit de mouw: hij was zijn ex tegengekomen en had ontdekt dat hij nog gevoelens voor haar had. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. Exit Ruben, wat ontzettend jammer."

"Op mijn werk had ik niet de moed om het te vertellen. Ik vond het een afgang dat ik was afgewezen. En ik had geen zin om weer die zielige single te zijn. Bovendien wist ik dat ik er nog niet over zou kunnen praten zonder te gaan huilen. Dus ik zei niets en deed alsof het nog allemaal koek en ei was tussen Ruben en mij. Ik vertelde verzonnen anekdotes. Ik loog over romantische cadeaus die hij me gaf. Verrassingen waar hij mee aankwam."

Liegen

"Het liegen ging me wonderbaarlijk soepel af. Het is vreemd hoe dat werkt. Natuurlijk wist ik dat ik niet de waarheid sprak, maar tegelijkertijd ging ik zo op in mijn verhaal, dat ik het helemaal voor me zag. Daarmee leidde ik niet alleen mijn collega’s om de tuin, maar ook mezelf: ik vond het heel fijn om hardop te fantaseren. Als ik zulke verhalen vertelde, was het gewoon wáár. Dan beleefde ik het echt. Op deze manier bleef het op mijn werk hartstikke leuk. Ik zat in een droomwereld en had een goede band met mijn collega’s. Ze waren allemaal een beetje jaloers op me omdat ik zo’n leuke vent had. Natuurlijk wist ik dat het een keer moest stoppen. Ik dacht er vaak over hoe ik het kon laten uitgaan; ik overwoog iets melodramatisch."

De waarheid

"Het is anders gelopen. Op een zaterdag liep ik samen met een vriendin twee collega’s tegen het lijf. Ik probeerde nog weg te duiken; ze dachten namelijk dat ik een weekend naar zee was. Met Ruben. Maar ze zagen me en stapten op me af. Een van hen vroeg: “Ben je niet naar Scheveningen met Ruben?” Voordat ik een juist antwoord kon verzinnen zei mijn vriendin tegen mij: “Ruben? Dat is toch die jongen die jou vorig jaar liet zitten voor zijn ex? Zie je die weer?” Ik werd knalrood en stamelde wat. Mijn collega’s liepen ongemakkelijk weg."

"Op maandag durfde ik niet naar kantoor. Ik heb een vrije dag opgenomen en mijn collega’s een lange mail gestuurd. Ik heb me heel kwetsbaar opgesteld en precies verteld wat er was gebeurd, en waarom. Ik hoopte dat ze me zouden begrijpen. Maar hoewel ik van twee van hen een redelijke mail terugkreeg, is het nooit meer geworden zoals voorheen. Ik ben opnieuw de vreemde eend in de bijt, die ze gedogen, maar meer ook niet. En terecht: ze vertrouwen me niet meer. Dit komt nooit meer goed."