Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret…
Naam: Karen (31) | Relatie: ja | Beroep: freelance illustrator en striptekenaar
Beroemd
"Het is altijd mijn droom geweest om beroemd te worden. Als puber tekende ik stripjes en iedereen vond ze geweldig. Om daar later mijn geld mee te verdienen, dat leek me fantastisch. Ik was ervan overtuigd dat ik ooit zou doorbreken. Op de kunstacademie werd dat gevoel versterkt. Ik sprong eruit, iedereen vond mij razend goed. Helaas had ik minder succes bij de paar uitgeverijen die ik benaderde met mijn stripboeken. Dus toen ik mijn opleiding afrondde, leek het verstandig om eerst een vaste baan te zoeken. Ik geef het toe, ik ben een luxepaard; hou van mooie kleding, schoenen, make-up. Dus er moest brood op te plank komen."
Intensief
"Ik vond een baan bij een reclamebureau en had het daar erg naar mijn zin. Zeker toen ik een relatie met een collega kreeg. Gelukkig deed niemand daar moeilijk over. En wij waren een geweldig team, niet alleen thuis, maar ook onze ideeën en manier van werken pasten perfect bij elkaar. Maar mijn baan was zo intensief dat ik haast niet meer aan mijn eigen tekeningen en strips toekwam. Soms nam ik me voor – vaak met Oud & Nieuw, hét moment om nieuwe plannen te maken – om het komende jaar meer tijd vrij te maken voor mijn eigen werk. Maar het schoot er telkens bij in en ondanks dat ik verder een hartstikke fijn leven had – ik woonde samen, had een leuke vriendengroep en genoot van mijn creatieve baan – baalde ik er toch van."
Het roer om
"Toen ik dertig werd, dacht ik: het roer moet om. Als ik mijn droom nog wil najagen, dan moet dat NU. Ik had het er met mijn vriend over en wilde mijn baan opzeggen. Ik had best een goedgevulde spaarrekening en omdat we onze vaste lasten deelden zou ik nog niet snel krap bij kas komen te zitten. Hij stond niet te juichen, hij is iemand van de zekerheden, maar hij steunde me wel. Precies op mijn dertigste verjaardag nam ik ontslag. ’s Avonds, op het grote feest dat ik had georganiseerd, hield ik een speech waarin ik iedereen die er was dronken beloofde dat ik in no time succesvol zou zijn. Mijn vrienden joelden, vonden het dapper van me dat ik deze stap nam."
Passie en gedrevenheid
"De eerste maandag dat mijn vriend naar het reclamebureau vertrok en ik in mijn uppie achterbleef in mijn werkkamer, voelde ik me helemaal niet zo dapper. Ik had geen idee waar ik moest beginnen. Zomaar in het wilde weg gaan tekenen leek me onverstandig, ik wilde ook freelanceklussen binnenhalen om wat te verdienen en naam te maken. Maar het bleek allemaal niet makkelijk. Ik ben onhandig met acquisitie, ik kan mezelf niet goed promoten. Ik kreeg wel wat werk, maar veel stelde het niet voor. Mijn eigen strips wilden ook niet vlotten. Als ik ’s ochtends om negen uur aan mijn bureau zat, dan vloog de lange, lege dag me aan. De passie en gedrevenheid van vroeger, die kon ik niet meer vinden."
Ontslag
"Voor ik het wist zat ik weer met iemand te bellen, stond ik keukenkastjes te soppen of had ik een serie opgestart. Om als mijn vriend thuiskwam snel achter de computer te schuiven, zogenaamd hard aan het werk. Ik blijk absoluut niet in de wieg gelegd om freelancer te zijn. Ik krijg mezelf niet aan het werk zonder hardwerkende collega’s om me heen. Als ik al een klus heb, wacht ik tot het laatste moment, om dan als een gek te stressen voor een deadline. Omdat ik me schaam voor mijn gehannes, ben ik niet eerlijk tegen mijn vriend over wat ik uitspook. Hij weet dat mijn eigen strips niet opschieten, maar hij denkt dat het komt doordat ik druk ben met andere dingen. ‘Je moet niet vergeten waarom je nu eigenlijk ontslag nam’, zegt hij geregeld. Dan knik ik en schaam me inwendig dood. Hij moest eens weten hoe ik mijn tijd zit te verdoen."
Opnieuw
"Omdat ik aardig wat geld opzij had gezet, heb ik het financieel nog wel een tijd weten uit te houden. Maar de bodem van mijn spaarrekening is in zicht. Er moet iets gebeuren. Ik ben stiekem weer aan het zoeken naar een vaste baan. Wat een afgang. Nog geen anderhalf jaar geleden besloot ik ‘mijn grote droom’ te gaan uitvoeren en was ik ervan overtuigd dat iedereen inmiddels mijn naam wel zou kennen. Ondertussen ben ik een klein, onbeduidend zzp’ertje, dat haar hoofd niets eens boven water kan houden. Ik heb veel spijt van mijn beslissing. Ik had zo’n leuke baan, alles ging zo goed. Nu moet ik met gebogen hoofd opnieuw beginnen…"
