Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret…
Naam: Marijke (37) | Relatie: ja, getrouwd | Beroep: producer
Kraaienpootjes
"Ik laat al sinds mijn dertigste botox prikken. Ik heb een fronsrimpel, geërfd van mijn vader. Bij hem duikt hij helemaal in zijn voorhoofd. Zo ver wilde ik het niet laten komen. Toen het lijntje zich nog maar ragfijn bij mij aftekende, plande ik een afspraak bij een cosmetisch arts. Ik had er niemand over verteld en er was ook niemand die het resultaat opmerkte, zelfs mijn vriend niet. Maar ík wel en ik was er hartstikke blij mee. Sinds die eerste keer ging ik vaker. Wat ik liet doen, was minimaal. Die fronsrimpel en later een paar prikjes bij beginnende kraaienpootjes, verder niet."
Geheim
"Wel hield ik het allemaal strikt geheim. Ik wist namelijk dat mijn vriend er sterk op tegen zou zijn. Voor mij had hij een vriendin die hij nu ‘de paspop’ noemt. Het was een meisje dat ontzettend veel werk van haar uiterlijk maakte en uren voor de spiegel stond. Hij ergerde zich daaraan en vond het een verademing zo’n ‘natuurlijk type’ zoals ik te treffen. Hij vond het geweldig dat ik ’s ochtends alleen vlug de borstel door mijn haar haalde, wat mascara en lippenstift opdeed, en dan de deur uitging. Dat zijn ‘natuurlijke’ vriendin een botox-junkie was, hield ik dus lekker voor mezelf. Ik deelde het alleen met een vriendin, die zich ook wel eens liet prikken. Wij waren partners in crime."
Fillers
"Vorig jaar is zij veel afgevallen. Daar was ze opgetogen over, al werd haar gezicht er niet mooier van. Dat viel in, ze kreeg meer lijntjes en rimpels. Gelukkig wist haar cosmetisch arts raad. Hij gebruikte wat fillers en daar knapte ze ontzettend van op. Opnieuw was er niemand die zag dat ze iets had laten doen – alleen ik, omdat ik het wist. Maar ze hoorde wel van heel veel mensen dat ze er zo fantastisch uitzag.
Zij kwam bij een andere dokter dan ik, maar ik bleef trouw aan mijn eigen arts. Zij was best prijzig maar ik vond haar super en vertrouwde haar volledig. Ik dacht er dan ook niet over om naar een ander te gaan, tot ik mijn vriendin drie maanden geleden weer zag. Ze zag er opvallend goed uit. Ze vertelde over een nieuw adresje. Zó goedkoop! Ze had een liquid facelift laten doen, met fillers. Moest ik ook doen!"
Bang
"Omdat ik bang was voor zwellingen of blauwe plekken na afloop van een behandeling had ik fillers altijd afgehouden. Mijn vriend wist immers nog steeds van niets. Maar hij zou binnenkort voor een week naar het buitenland. Dus ik dacht: nu of nooit! Drie uur nadat ik hem uitzwaaide op Schiphol had ik een afspraak staan. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik mijn intuïtie niet heb gevolgd. Want al toen ik binnenstapte, had ik een slecht gevoel over deze arts. Ik vond haar veel te strak en haar lippen te dik. Niet mijn smaak…. Ongemakkelijk ging ik in haar stoel zitten. Zij tekende met een potlood punten op mijn gezicht waar ze me wilde behandelen. Het ging in een hoog tempo, zo van hop, hop, hop. ‘Het word prachtig, geloof me’, zei ze. Ik dacht aan mijn vriendin – die had er inderdaad top uitgezien. Dus vooruit dan maar, dacht ik. Nog voor ik thuis was, was mijn gezicht opgezet. En hoewel ik de hele avond met ijs tegen mijn gezicht zat, kon ik de volgende dag onmogelijk naar mijn werk. Na vier dagen was het ergste weggetrokken. Maar of het mooi was? Het was vooral anders. Ik zag niet meer mijn vertrouwde gezicht in de spiegel. Het ergste vond ik mijn appelwangen. Ik hoopte maar dat ik de enige was die ze zeg, maar op mijn werk zag ik sommige collega’s met opgetrokken wenkbrauw naar me kijken. Ze zeiden niets. Maar mijn vriend wel, toen hij thuiskwam. Hij zag het direct. ‘Wat heb jij nou laten doen’, riep hij ontzet uit."
Laaiend
"Woest was hij. Echt laaiend. Niet alleen omdat ik dit had gedaan maar vooral omdat ik het niet had gezegd. En als ik nou nog was opgeknapt… maar hij vond het vreselijk. ‘Je hebt echt zo’n nepgezicht’, zei hij, en ik kon niets anders dan hem gelijk geven. Zelfs mijn vriendin kon niet ontkennen dat de door haar aangeraden dokter bij mij wat te veel was doorgeslagen. Huilend ben ik naar mijn eigen arts gegaan – die ook schrok van hoe ik eruit zag. Zij heeft met wat tegenmiddel een deel van de fillers weer opgelost. Het is nu beter, maar nog steeds ben ik niet aan mijn nieuwe gezicht gewend. Ik kan wel janken dat ik mij zo heb laten inpakken door een onprofessioneel en gehaaste arts en zo’n smak geld heb weggegooid. En met mijn vriend heb ik heel wat goed te maken. Hij voelt zich echt bedonderd. Nu maar afwachten tot dat slijt, en mijn gezicht weer normaal wordt. Gelukkig is dit niet voor eeuwig, maar worden de fillers weer afgebroken. Over een jaar of zo. Voor dit moment een schrale troost…"
