Ronja James (32) is een freelance vormgever uit Amsterdam. Na een periode van rust aan het mannenfront even uitblazen van de relatiebreuk en wennen aan het alleenstaand moederschap is ze weer aan het daten geslagen. Met een fulltime baan en twee kinderen is er niet veel tijd om de kroeg in te gaan, maar gelukkig is daar tegenwoordig Tinder, de app waarmee je potentiële kandidaten in de buurt kunt spotten. Voor Grazia houdt Ronja een dagboek bij met al haar online datingavonturen.
Stompzinnig lachen
Daar zat hij al, een biertje voor zijn neus en een witte wijn voor mij. Aan een tafeltje in in de kroeg. G. keek op toen ik op ‘m afliep, ging staan, en weer zitten en weer staan. Hij wist zich duidelijk geen houding te geven en leek zenuwachtig. En nu? dachten we beiden. In elkaars armen vallen? Een kus? Drie zoenen? Wat doet een mens in zo’n situatie? Nou, stompzinnig lachen, dat deden we. Ik omhelsde hem en ging tegenover hem zitten.
Wrak
Hij had me gruwelijk gemist, zei hij. Had geen nacht fatsoenlijk geslapen, nauwelijks gegeten. Zijn vrienden hadden gezegd: of we brengen je als afgeschreven wrak naar de sloop, of je gaat haar weer zien. Het eerste half uur voelde ik nog afstand. Ik had niets anders gedaan, de afgelopen weken, dan de afwijzing verwerken. En hier zat ik ineens, tegenover hem, met ineens een heel ander set kaarten in de hand.
Helen
We dronken, en kletsten, en dronken nog wat meer. Hij wil bij me zijn, zei hij. Had zich nog nooit zo eenzaam en verloren gevoeld. Nadat we ruim na sluitingstijd de kroeg waren uitgegooid, stonden we op straat. We gaan elkaar zien, zeiden we tegen elkaar.
Toen ik naar huis liep voelde ik de blauwe plekken nog wel. Die hebben tijd nodig om te helen. Maar vooral voelde ik opluchting: Volgens mij gaat dit langzaam maar zeker goed komen.
